بررسی میزان کلیرانس تئوفیلین در بیماران مبتلا به آسم حاد یا بیماری انسدادی مزمن ریوی بستری در اورژانس داخلی بیمارستان افضلی پور کرمان درسال۱۳۸۴

تئوفیلین یکی از قدیمی ترین داروهایی است که در درمان آسم و بیماریهای مزمن انسدادی ریه به کار میرود. این دارو توسط آنزیم های کبدی متابولیزه شده و داروهای تغییر دهنده متابولیسم کبدی، کلیرانس آن را تغییر می دهند. عوارض دارو معمولا به غلظت پلاسمایی آن وابستگی داشته و در سطح سرمی بالای mg/l 20 رخ می دهد. این مطالعه به منظور نحوه تجویز آمینوفیلین وریدی و بررسی کلیرانس و سطح سرمی دارو در بیماران بستری در اورژانس داخلی بیمارستان افضلی پور کرمان انجام شد. ø مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 21 بیمار مبتلا به copd و آسماتیک در سال 1384 انجام شد. 2 نمونهء خونی از هر بیمار در فواصل 15 دقیقه و 24 ساعت پس از اتمام دوز بارگیری و شروع انفوزیون نگهدارنده آمینوفیلین گرفته شد. غلظت تئوفیلین سرم توسط دستگاه hplc اندازه گیری شده و کلیرانس دارو توسط فرمول چو محاسبه و با کلیرانس حاصل از مطالعات فارماکوکینتیک جمعیتی تئوفیلین در افراد غیر ایرانی، مقایسه شد. ø یافته ها: میانگین سنی بیماران 18 ± 57 سال بود. میانگین غلظت تئوفیلین در زمانهای ذکر شده به ترتیب عبارت از 4 ± 1/9 و mg/l 3/3 ± 1/5 بود. کلیرانس تئوفیلین با استفاده از فرمول چو در بیماران ما l/hr 21/2 ± 2/4 به دست آمد که با کلیرانس حاصل از مطالعات جمعیتی (1 ± 1/3) تفاوت معنی داری نداشت (075/0 p= ). بحث و نتیجه گیری: نحوه تجویز آمینوفیلین تزریقی در بیماران ما اصلا مناسب نبوده به طوریکه در 62% بیماران، سطح خونی تئوفیلین کمتر از mg/l 5 و زیر حداقل سطح درمانی بود. پیشنهاد می شود در بیمارانی که تئوفیلین و به خصوص فرم تزریقی آنرا دریافت می کنند برای اطمینان از قرار داشتن سطح سرمی در محدوده درمانی، اثر بخشی لازم و نیز جلوگیری از بروز عوارض ناخواسته دارویی، مانیتورینگ سطح سرمی انجام شود.